واکاوی درون‌مایۀ شعر رضوی در سروده‌های شاعران معاصر ایلام

از مهمترین درون‌مایه‌های شعر آیینی ایلام پرداختن به مدح و منقبت ائمۀ اطهار (علیهم‌السلام) است. بسیاری از شاعران معاصر ایلامی به سبب گرایش به مذهب تشیع، همواره عشق و ارادت خود را به معصومین (علیهم‌السلام) در لابه­لای اشعارشان به زیبایی منعکس کرده‌اند. در این میان عرض ارادت و اظهار ادب به پیشگاه امام هشتم (ع) نمود چشمگیری داشته است. شاعران رضوی‌سرای ایلامی بارگاه نورانی آن امام همام را ملجأ آلام درونی خود یافته و با دیدی نوستالژیک از آن یاد کرده‌اند. گاه آن حضرت را به شفاعت خوانده و گاه آرزوی زیارت آستانش را در دل نشانده‌اند، گاه در غم شهادتش نالیده و گاه از فرخندگی میلادش به خود بالیده‌اند و بدین گونه در اثبات حقانیت و ولایت و بیان ارزش‌های والای امام، شعر خود را به زیور مدح ایشان آراسته‌اند. در این مقاله نگاه این شاعران به آن امام همام با بررسی هفده مجموعۀ شعری به شیوۀ توصیفی- تحلیلی واکاوی شد. از یافته‌‎های تحقیق حاضر آن است که مهمترین شاخصۀ شعری در بیان مضامین رضوی در شعر شاعران ایلامی وجود بعد نوستالوژیک است که توانسته است اشتیاق شاعران به زیارت امام و غم دوری و غربت از آستان مقدس آن حضرت را به خوبی تداعی کند.